Antykoagulanty krążące toczniowe należą do przeciwciał antyfosfolipidowych. Po raz pierwszy zostały opisane (1952 r) u osób chorych na tocznia rumieniowatego, stąd ich nazwa. Przeciwciała te mogą występować także u osób z innymi chorobami autoimmunizacyjnymi, osób zakażonych HIV, w stanach zapalnych, chorobach nowotworowych oraz u osób leczonych fenotiazynami, procainamidem, fansidarem. Przeciwciała są obecne także u około 1-2% osób zdrowych, u których nie występują znane czynniki ryzyka.

   Antykoagulant toczniowy zwiększa u pacjenta ryzyko powstawania zakrzepów w żyłach i tętnicach. Zakrzepy mogą blokować przepływ krwi w różnych częściach ciała, powodując udary, zatory płucne, atak serca, zakrzepicę żył głębokich (zwykle kończyn dolnych) i powtarzające się utraty ciąży, zwłaszcza w II i III trymestrze (prawdopodobnie związane z zakrzepami w naczyniach łożyska). Występowanie antykoagulantu toczniowego nie jest zjawiskiem wrodzonym, lecz nabytym.